martes, 28 de octubre de 2008

Yupiiiiii !!!!!!!!!!!!!!!!!

Hoy vuelve, el único, el irrepetible, el Médico más Borde del Mundo Mundial: Gregory House, M.D. Los Cochinos Capitalistas como el Menda Lerenda, lo podremos disfrutar una vez más en FOX (cable o satélite) a partir de hoy martes a las 22:20 horas.
Álex de la Iglesia el director de cine vasco, decía que “cada vez que veo series como “Frasier”, “Seinfeld” o “Cheers”, se arrodillaba en el suelo y daba gracias a Dios por iluminar la mente de quines crearon la televisión". A mí me pasa exactito lo mismo con estas series, y añadiría al pastel House, las ya difuntas “A Dos Metros Bajo Tierra” y "El Ala Oeste" y “Padre de Familia”, AND, OF COURSE "LOS SOPRANO" (gracias, Bruño).
Los detractores dirán que ya cansa, que es más previsible que un semáforo, pero ver la maestría de Hugh Laurie encarnando al campeón mundial del “Bordismo” es digno de verse, es como si en vez de caerse a la marmita de la poción mágica como Obélix, se hubiese caído, ahogado y resucitado en un tanque de pentotal sódico o suero de la verdad.
Además, y dado el ritmo de vida que llevamos hoy en día ¿quién no ha deseado de vez en cuando arrear una típica contestación-House a tu jefe, al que te hace una pirula conduciendo, o al que se cuela en la cola del cine? No soy partidario del “bordismo”, pero de vez en cuando libera un güevo, ¿o no?.
Además, todos los personajes de la serie están geniales, empezando por la cachondona de la Doctora Cuddy y terminando por el mártir del Dr. Wilson y sus diálogos con House, de lo mejorcito que he visto nunca en televisión.
Es más, yo tengo un conocido que es médico del SERGAS y estaba hasta el occipucio de firmar recetas a gente que no les hace falta, puso una foto como ésta en la consulta, y le bajaron las peticiones de recetas a menos de la mitad, jajajajaaaaaa




Cuento las horas, los minutos y los segundos para que empiece yaaaaaa....

miércoles, 22 de octubre de 2008

¿Y?

Una vez más, Padre de Familia da en el clavo, mejor dicho, clava un clavo en la conciencia mojigata de más de un americano bienpensante. El follón se monta en USA por el tercer episodio de la séptima temporada, estrenado el domingo en “prime time” por la FOX; aquí en España no lo veremos hasta el año que viene, pues aún están estrenando la sexta temporada de sólo doce episodios, debido a la huelga de guionistas de Hollywood que cogió a esta temporada en pleno rodaje.
Todo viene porque en dicho episodio “Road to Germany”, (Camino a Alemania), Stewie y Brian se meten en la máquina del tiempo que Stewie tiene en su habitación, donde antes se había metido Goldman, el amigo judío, pelirrojo y farmacéutico de los Griffin, creyendo que era un baño para aliviarse del laxante que se había tomado. Goldman, Stewie y Brian retroceden al... 1 de Septiembre de 1.939, fecha que a Brian le suena y no sabe de qué, y a Varsovia, Polonia: la catástrofe está asegurada (para los de la LOGSE: es el día que Alemania invade Polonia y comienza la Segunda Guerra Mundial).
Brian y Stewie consiguen encontrar a Goldman, que cree que está en el cielo, pues lo encuentran en una sinagoga viendo la boda de sus abuelos, pero le convencen que no es así y de volver en la cápsula de retorno que Stewie tiene para volver al presente, pero que no funciona porque le falta uranio. Para conseguirlo, en una esquina hostian a unos militares alemanes, les quitan los uniformes para entrar en un laboratorio militar donde conseguir uranio, y es cuando Stewie descubre que debajo de la solapa de su uniforme lleva una chapa de McCain/Palin, los candidatos republicanos a la Casa Blanca, mientras Stewie irónicamente dice, “mmm, qué raro...”.







Y ése es todo el follón. Y yo digo “¿Y?” ¿No hay nada mejor que escandalizarse que lo de la chapa, que en lo que se refiere a la candidata a Vicepresidenta no anda muy desencaminado? En fin, como dicen los portavoces de la FOX, "Padre de Familia" es una serie para adultos que escandaliza y ofende por igual, y es cierto: yo soy un fan acérrimo de esta serie y le arrea a todo lo que se mueve con un humor de lo más corrosivo que he visto nunca en televisión, y más gracioso aún si estás al tanto de lo que sucede día a día en los USA.
Pero, para mí, lo más preocupante es que la gente escandalizada me temo que forma parte de ese electorado que no votará a Obama por ser afroamericano, por no ser WASP...

martes, 14 de octubre de 2008

R.E.M.: una maravilla de las que ya [muy] pocas quedan

Rapid Eye Movement: R.E.M. Ahí es nada. Tres palabras mágicas que a mí no se me ocurrirían para un grupo musical ni harto de vino ni quedándome calvo pensando (que ya poco me queda).

Hoy me llega esta maravilla de principios de los 90: "Shiny Happy People", con Kate Pierson, la cachondona cantante de B-52 y of course Michael Stype ¡con peloo!, Dios, se nota que han pasado 18 años y 18 kilos más (él, no yo).

Pocas, muy pocas veces he tenido el gustazo de ver y escuchar a un grupo que hace Música de verdad, con un estilo y un "argumento" en sus canciones, no una sucesión de instrumentos o como dice mi loco más admirado, Pablo Carbonell, cuando toca con los Toreros Muertos, en plan "Maricón el Último", a ver quién acaba antes su parte.


REM es un sonido redondo, unas canciones que hacen pensar y sentir, como muy pocos grupos de Pop lo han hecho en los últimos 40 años: The Beatles, ellos y muy pocos más. Por eso es (al menos para mí) una gozada verlos y escucharlos una y mil veces, no cansan y lo que es mejor, NO SE REPITEN, como Jarabe de Palo o Manolo García, que todas sus canciones suenan igual.


Ahí os quedan, y disfrutadlos. Un saludo.

Ganas de trabajar o hacer de la necesidad virtud

Amparándome en el suculento anonimato que tiene esto de la Red, voy a contar una "anégota" [anécdota, que decía mi hermano cuando era pequeño] que me pasó hoy en el trabajo.
Resulta que cada mes acumulamos un buen montón de residuos metálicos, quizás una tonelada, kilo arriba, kilo abajo, de restos de embalajes de mercancías (cintas, cuñas, clavos, alambre, etc.).
Para deshacernos del problema, solemos llamar a un chatarrero que viene con un camión con grúa-pluma y que se tira dos horas o más retirando la chatarra, y que aún por encima, no barre ni limpia el suelo para aprovechar los fragmentos pequeños, con lo cual, y unido a que la chatarra se deposita en una plaza de aparcamiento, el que llega tarde se tiene que meter allí con el riesgo de que se te clave una punta o un cacho de alambre en una rueda, con el pinchazo y consiguiente cabreo. Y además el señoriño en cuestión, aparte de ser un ungulado rectilíneo, es más agarrado que un pasamanos de bronce y paga una mierda por kilo de chatarra retirado.
Pues hoy aparece por la puerta una familia de gitanos que parecían sacados de un gag de Gomespuma, vamos, la Familia Peláez en persona. Nos preguntan si se pueden llevar la "tacharra" de fuera y les preguntamos que cuánto pagan. Pues pagaban el doble que el Cara de Cona de la grúa, con la típica furgoneta blanca toda escarallada matrícula de Cáceres, y cuatro personas recogiendo A MANO (y algunos sin guantes) toda la chatarra.
29 minutos y 43 segundos tardaron en recoger la chatarra, por éstas que son cruces y si miento que desaparezcan Madrid, Barsa y Celta a la vez, y lo mejor: NI UN CACHO QUEDÓ EN EL SUELO, hasta lo barrieron, vamos que se podían comer papas de millo con leche en el suelo. Eso sí, "fastura" no hacen. Acojonante.
Os confieso que aún me dura el alucine y eso que fué ya hace más de cuatro horas. Pero la moraleja es clara: no hay nada como andar con el Traxe de Bú (unha man diante e outra no cú) para apreciar hasta la última oportunidad de negocio, y que no hay trabajo indigno: indignos somos los que despreciamos a los que hacemos lo que nosotros no queremos hacer. La memoria es una Dulce Cabrona que sólo nos hace recordar lo bueno y pocas veces lo malo o lo terrible. Y aquí nos hemos olvidado que lo que ahora no queremos hacer en nuestro país, nuestros padres, tíos o abuelos lo tuvieron que ir a hacer a otros países, aún incluso como en el caso de gran parte de mi familia, poniendo tierra y mar de por medio.
En Fin, Pilarín, mañana más. Saludoj cordialej.

lunes, 13 de octubre de 2008

Una de libros: "Vida y Destino", de Vassiliy Grosmann


Pues sí: hoy toca una de libros.

Se trata de "Vida y Destino", de Vassiliy Grosmann (Berdichev,1905-Moscú, 1964).

Vassiliy Grosmann, escritor y periodista judío-ruso de renombre en su época, cubrió con sus crónicas la batalla de Stalingrado en 1942 y 1943, y fué el primer periodista en dar cuenta al mundo de la existencia de los campos de exterminio nazis.

Escritores como Gorkiy, y Bulgákov apaludieron las primeras obras de Grosmann. Autor de novelas y relatos, Vida y Destino es su obra cumbre, sin duda el Guerra y Paz de la Segunda Guerra Mundial, cuya publicación sería prohibida por el régimen soviético de Khruschev y le valdría a su autor la condena al ostracismo. Tras ser recuperada milagrosamente una copia del manuscrito, la obra pudo editarse fuera de la URSS en los años ochenta del siglo XX, de donde salió clandestinamente microfilmada, convirtiéndose en un referente literario e intelectual. Desgraciadamente, Grosmann no llegó a verla publicada en vida.

Ahora, y tardíamente, nos llega una edición en castellano publicada por Galaxia-Gutemberg, con una más que brillante traducción directa del ruso por Marta Rebón.

La trama, como ya hemos dicho, comienza en la batalla de Stalingrado, donde el ejército nazi de Von Paulus y el soviético escriben una de las páginas mas sangrientas de la Gran Guerra Patria, como así denominan aún hoy en día los rusos a la Segunda Guerra Mundial. Pero la historia también está hecha de pequeños trazos de la vida de la gente que trata de sobrevivir no sólo en Stalingrado, sino también al terror del régimen estalinista y al horror del exeterminio de los campos, para que la libertad no sea aplastada por el yugo del totalitarismo, para que el ser humano no perda su capacidad de sentir y amar. Es también una saga familiar entrelazada en diferentes lugares de una Unión Soviética invadida, una novela política, un fresco que refleja en su forma más cruda la vida y la muerte en tiempos tan terribles.

Recomendable para aquellos que os guste la literatura rusa, la historia de la Unión Soviética y que no os amedrenten las más de 1.100 páginas de la edición que aquí os comento.

Saludos

sábado, 11 de octubre de 2008

Carta de Mariano: "Malditosh micrófonosh"

Querido F:

Ya vesh qué coshash pashan en eshta vida: yo que monté la reunioncilla éshta aquí en tu terruño (por cierto, ni aparecishte, mamón), y la Diosha Fortuna me eshcupe con un micrófono abierto y a mí she me eshcapa un penshamiento de mi mala conciencia, que ya shabesh que la mala conciencia, ademásh de peligrosha comunishta esh antipatriota.

La verdad esh que no shé que me pashó, pero tú y todosh shabemosh que mi verdadera cara no esh esha, esh la del vídeo del año pashado con motivo de la Fieshta Nacional, en el que dicen que intenté ponerme a la altura del Rey, cuando todosh shabemos que no me pashan por la cabeza veleidadesh tan altash, másh que nada porque la Corona me queda pequeña por lo Cabezón que shoy.

Dije lo del coñazo del deshfile del Día de la Raza, y en realidad no shé que opinash tú, querido sheparatishta coruñésh, pero en el fondo, y ahora que no nosh oye nadie, te diré que me alivia eshtar en la oposhición y shentadito en la tribuna, porque no shabesh lash cabezaditash que me echo con los ojosh abiertosh en pleno deshfile, que shiempre me deshpiertan los cabronesh de los cazash de la patrulla Águila cuando pashan a toda hoshtia y en vuelo rashante. La verdad es que penshar esthar de pié todo el deshfile como el Rey, la Reina el Príncipe o los generalesh, me dá másh pereza que convocar el Congresho del PP en su día para refrendar mi másh que indishcutible liderazgo.
En fin, gajesh del oficio: ahora losh de la Cadena Sher dándome másh cera que losh pergrinosh de San Andrésh de Teixido al cura para que luego la revenda a los cererosh. Eso shí, shacando pifiash microfónicash de Aznar, de Gallardón, etc., pero de la Maleni Álvarez y del "Plan Galicia de Mierda" ni pío, menuda objetividad, o no, vete tú a shaber.
Shigue bien y animando al Depor por mí: yo esh que eshtoy muy liado shiendo a la vez Líder de la Oposhición, Hincha del Depor, accionishta del Celta y shocio del Madrid.
Un abrazo de
Mariano.

viernes, 10 de octubre de 2008

¿Y quién tiene 100.000 Euros?

Leo en días pasados que el Gobienno va a garantizar los depósitos, fondos cuentas, etc. hasta 100.000 Euros. Qué alivio, Toribio... sobre todo para los que tengan 100.000 Euros en una cuenta, porque lo que es el Menda Lerenda, ver 500 euros juntos le cuesta más que a Jesús Gil (q.e.p.d., no vamos a ser rencorosos ahora) le costaba leer Guerra y Paz de Tolstoi.
100.000 Euros... es que se dice pronto: qué bien dormí esa noche pensando que si algún día tengo 100.000 Euros Zapatero me garantiza que nadie se va a quedar con ellos, que no habrá ni corralito ni corralazo, como en Argentina a finales de los 1990 o Brasil en los 1980s.
Qué maravilla, en qué país más maravilloso vivimos, no sé de qué nos quejamos, teniendo a un vígía de nuestros ahorros que pondrá la passsta de su bolsillo si alguien se le ocurre meterle la mano a la caja de nuestro Banco favorito.
Ahora bien, yo ahí veo un problema, no sé vosotros: ¿CÓMO COÑO SE CONSIGUE AHORRAR 100.000 EUROS? ¿Jugando a la Primitiva y que te toque? ¿Haciendo que la parienta y/o la madre política tenga un accidente y una suculenta póliza de seguros detrás y de la que seamos beneficiarios? ¿Pillar un/a querido/a con pasta? Buff, qué difícil...
La verdad, es que si no fuera por maldita la gracia que tiene, y sobre todo en el charco económico en que nos estamos metiendo de cabeza, hasta tendría su coña. Pero sobre todo, a uno que se quemó las cejas durante seis (6) largos años estudiando Empresariales no sólo porque tuviera más salidas laborales, sino por entender mejor este cochino mundo y lo que lo mueve, la pastizara, lo que está pasando estos días, y sobre todo estas últimas horas le deja alucinado: cómo en 5 días se han esfumado 20 BILLONES DE PELAS de la Bolsa de Madrid (sí, no es una errata).
Yo llego a que, y quien me quiso escuchar, me lo oyó, el día en que subieran los tipos de interés, el que se emporró en una hipoteca con tipos al 3%, las iba a pasar peor que la Anita Obregón en un confesionario. Pero esto ya es demasiado: aquí los inversores han aplicado el famoso protocolo M.E.U. (Maricón El Último) que todo buen inversionista aplica. Al final, el que dijo lo de que el aleteo de una mariposa en China puede provocar un huracán en el caribe, se quedó corto: esto es una de la que vamos a salir a gatas, si es que salimos.

En fin, ya os digo, que sigo intentando entender este mejunje en el que estamos metidos (o nos han metido, vaya usted a saber). Por lo pronto, la mejor explicación que he encontrado es la que me han enviado por mail: mirad y ved qué complejo es esto:


Saludos.



martes, 7 de octubre de 2008

Carta de Luisito: ¿e a mín cando me dan ó Nobel?

Querido F:
Seica que no mes de outono, aparte do Maghosto e o premio ó Galegho do ano que da o Correo Manchegho, dan uns premios chamados Nobel. Que din que son por un sueco ou noruegho, que inventou a dinamita e que lle entraron remorsos logho e que fixo unhas fundisións desas de ghastar a pasta en boas obras, que xa che son ghanas de ghastar a pasta, co ben que che está no banco ou na vigha ou no colchón, como dí o Oubiña.
Pois nada, que abres o xornal e ¡ñaca! o franchute Montagnier ése que leva toda a vida co virus da SIDA, que seica se coñecen tan ben que hasta van toma-lo vermú e a tapa de callos xuntos, despois de tantos anos, lle dan o premio coa que leva traballando, e antes lla dan a calqueira que non o coñecen nin na súa casa a hora de senar. Mira tí, por exemplo, o da Medalla ó Traballo, que lla deron ata á Lina Morgan ésa por andar cas pernas tortas no teatro e poñer cara de parva. A miña aboa traballou toda a vida no Muro, tiña as pernas tortas e nin medalla nin pensión que non cotisou nin hostias, e eso sí con cara de parva quedou cando morreu con noventa e sete anos.
Debe ser que para que che dean a medalla ésa a o do Nobel ou a do Traballo tés que estar moi relasionado e ter enchufes. Eu xa no fúbol me poño en tribuna a carón do palco a ver si saio na foto con Lendoiro e me cae algho, pero me parese a min que con iso no chegha.
A ver si van ser ós idiomas, que aghora din que hai que falar inghlés, que é o que falan os chinos porque é o que falan co resto do mundo, que o chino non o entende nin Dios (por eso teñen Buda, que Dios pasa de todo). A verdá que o inghlés útil ten que ser, por que mira que coñeso xente que falaba inghlés e lle foi moi ben, ó Ferrolano sen ir maís lonxe.

O meu ávó non o falaba, debe ser que por eso o Ferrolano mandouno ó fondo de San Amaro a falar inghlés cos persebes, Diosss, co fria que che está a augha alí, Meu.

Pois nada, eu vou ver si fagho méritos, falo algho de inghlés e Lendoiro me da un choio millor que descarghando peixe no Muro, que che está a cousa coma que me dean o Nobel de parrocha, ou o de robalisa fina filipina.

Ala, nos vemos. Besos, abrasos e coidado cos coches.

Luisito

viernes, 3 de octubre de 2008

As viaxes do IMSERSO

Fai xa unha pila de anos, coido que dezaoito ou quizáis máis, acórdome duna conversación na cafetería de Económicas de Santiago nunha fría mañá de inverno facendo tempo entre clase e clase (entón, non sei agora, tocábache unha clase a primeira hora e logo outra tres horas depóis e así), e o tema derivou hacia as viaxes do IMSERSO que naquela época empezaban coma un reclamo electoral/cortiña de fume máis dun goberno de Felipe Gonzáñez xa moi tocado pola corrupción.
- Pois xa ves ti, agora ós vellos collen e os mandan quince días a Benidorm, meu, non sei coma serán os hotéis, pero van a gastos pagos e como reis, ti.
Entón, o meu amigo Luis, arroutado e bravo coma somos os de Monte Alto, vai e solta:
- ¡MILLOR, ASÍ NON VAN Á FARMACIA A DROJARSE!

Palabra, Meu, quedamos todos coma cando nos Simpsons Homer botaba unha burrada, calados e con o crí-crí do grilo de fondo. Botámonos todos a rir pola ocurrencia e non lle dimos máis importancia ó tema.
Pero mira ti o que son as cousas: pasados os anos, e cas voltas que da a vida, casei cunha Boticaria, e mira ti por onde Luisiño deu no cravo: “científicamente” comprobado: cando os nosos velliños van de vacaciones co IMSERSO, o gasto farmacéutico baixa abondo coma para compensar o custo da viaxe con creces comparado co custo das recetas que gastan cando non están de viaxe. ¿Efecto placebo? ¿Psicoloxía de andar por casa? Non sei, pero estatísticamente é un feito máis que comprobado.
Outra cosa espectacular é o primeiro día para apuntarse: esto o viron os meus ollos fai anos no Viaxes Marsans de Durán Loriga, Coruña, Spain. Eu voltaba duna cena que se alongou no tempo e nas consumicións etílicas e voltaba á casa dos meus pais a pata chula, e pasei por diante do sitio as seis da mañá, e puiden ver a máis de vinte vellos facendo cola. Automático: pasouseme a prea/trompa da impresión. ¡¡¡Alí estaban coma un só home, e ainda quedaban polo baixo tres (3) horas para abrir a tenda!!! E pobre de ti coma te colases, porque eran dos que acertaban un branco móvil a cen metros...
En fin, espectacular... o que no sei, é o que vai pasar cos da miña xeración, do baby-boom dos sesenta, porque imos ser unha pila de carallo, e xa haberá que ir pensando en pillar residencia de anciáns/asilo, porque non vai haber sitio para todos, e con todo Dios coa Hipoteca, os nosos fillos a maioría deles fillos únicos, haberá que deixarlles o piso libre inda que sexa ca hipoteca a medio pagar.
Ademáis, non creo que o sistema das pensións terme moito do carro, porque imos ser unha pila a cobrar: eu penso máis ben que coma di o meu amigo Luis, “con toda esta peña de fillos únicos que veñen detrás de nós, os máis deles unha panda de egoístas, aparte de que non haxa pasta, vannos meter a todos ós 65 anos na picadora de carne, ou de viaxe do IMSERSO só de ida e ós nosos campos favoritos (Auschwitz, Birkenau, Bergen-Belsen, Treblinka, etc.).
En fin, cousas de Luisito... esperemos que nisto último no acerte XDDDDDD

miércoles, 1 de octubre de 2008

Yo, es que me borro definitivamente...


Ayer anoche (ingenuo de mí) intenté en vano ver como homenaje de despedida a uno de mis actores favoritos, Paul Newman, en Antena 3 con la que creo fue su última película: Camino a la Perdición, de Sam Mendes, el director de “American Beauty”, entre otras.
Intento vano. Entre la falta de puntualidad (empezó casi a las 22:30 en vez de las 22:15), y los trallazos de interminables anuncios, la paciencia de uno, que a esas horas ya está más que agotada después de una dura jornada laboral, tiré la toalla.
Quienes me conozcáis (alguien, habrá, jejejeje) sabéis que yo soy impenitente lector y muy poco aficionado a la tele: más que nada porque con la de porquería que sale, se te pone la alfombra perdidita, pero lo de ayer fue un intento de ver y dar mi adiós a un gran actor como era Paul Newman, mi actor favorito junto a Al Pacino Y Robert de Niro. Lo dicho. Imposeibol, que diría Forges.
Pues al final, yo, Cochino Capitalista, a ver en R National Geographic Channel un reportaje sobre UPS y su centro de distribución de mercancías en Louisville, Kentucky, USA. Y me acordé de lo que en su día dijo José María García, a.k.a. “Butanito”: La Teoría del Estado Paralelo.

La Teoría del Estado Paralelo consiste en que si hay un servicio público y no funciona, tendrás que pagar por un servicio igual y que funciona infinitamente mejor.

Ejemplo 1.- la tele pública, y meto también en el saco las teles privadas, pues también cobran subvenciones, y el que diga que no, miente. Falta de puntualidad, anuncios a mansalva, contenidos vomitivos y deshoras (asuntos vaginales en horario infantil, etc.).
SOLUCIÓN: tele de pago (cable, satélite, etc.), y si no tienes pasta, al videoclú.

Ejemplo 2.- la Sanidad: listas de espera, médicos más bordes que Fernando Alonso con dolor de próstata, falta de medios, etc.
SOLUCIÓN.- Sanidad privada, y pobre de ti que te pongas malo o tus antecedentes médicos sean malos, que no te cogen ni por recomendación.

Ejemplo 3.- Correos: se supone que con los e-mails, las e-Facturas, los servicios de los sectores públicos y privados por Internet, debería haber menos correo y éste sería más eficiente. Pues NO. Si quieres servicio, mensaka, UPS, SEUR, etc.

Y así, los ejemplos que se os ocurran.
Y volviendo a la tele, yo me borro, por mis muertos más frescos que me borro. Ya lo decía Groucho Marx:”¿Quién ha dicho que la tele no favorece la lectura? Yo, cada vez que alguien enciende la tele, me pongo a leer un libro”.